Το μαρτυριο του Ποταμου.

[rakenditos]

Και να
που ειμαι ακομη εδω.
Και ανοιγω τα ματια.
Στους προποδες ενος βραχωδη πλανητη
καταδικασμενος να υποφερω
το μαρτυριο τουτο χωρις διαμαρτυρια.

Να σηκωνω στην πλατη μου το βαρος του εαυτου μου.

Ενος δεντρου με κομπους
και ριζες κοκκαλινες
χωμενες στα σπλαχνα ενος ποταμου.

Ενος ποταμου.

Και ετσι κυλαω.
Απανω σε πολεις γεματες σκουρια,
σπηλιες και φαντασματα.
Απανω απο σκεψεις μικρες και συνηθισμενες.
Μα ωστοσο φριχτες
κακες και μακαβριες.

Και κολυμπανε ολες μεσα μου
οι εικονες χαμενες.

Μια ηλικια μακρινη
σαν σκια απο θανατο
και η αντανακλαση της
στο αμφιβολο παρον μου.

Και σαν ποταμος
που βουρκωνει
ξεχειλιζω.

Και γεμιζει νερα
ιδεες και χαλασματα
η ιδια η ζωη μου.
Και ολα παγωνουν.

Τωρα πια ειμαι η θαλασσα
χωρις τους οριζοντες.
Και δεν περπαταω.

Στεκομαι στην μεση του πουθενα
κι εχω στην πλατη μου βαρια φορτωμενο
τον ιδιο μου τον εαυτο.

Και αληθεια σου λεω
δεν ξερω αλλο πια.

Και που να τον παω.

[skiaxtro]

"Στεκομαι στην μεση του πουθενα
κι εχω στην πλατη μου βαρια φορτωμενο
τον ιδιο μου τον εαυτο.

Και αληθεια σου λεω
δεν ξερω αλλο πια.

Και που να τον παω."

Πολύ όμορφα λόγια, γενικά μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις (άσχετα που δεν σχολιάζω).
Οι συγκεκριμένοι στίχοι "μιλήσανε" περισσότερο σε μένα.

[rakenditos]

σε ευχαριστω που το διαβασες  σκιαχτρο   
αλλωστε για αυτο τα ανεβαζω οχι για να σχολιαστουν 

[Μιχάλης13]

Εμενα πάντως με εντυπωσιάζει η αμεσότητα της γραφής σου και η μελωδικότητα της . Συνδυάζεις τον ελεύθερο στίχο με έναν εντυπωσικαό εσωτερικό ρυθμό . Και αυτό το γραπτό σου μου άρεσε πολύ . Αυτά !

[alex68]

ισως να τον πηγαινες καπου να ψωνισει και κανενα καινουριο ρουχο
εκτος απο τα υπολοιπα  ψωνισματα χεχ
σοβαρα τωρα
αφου διαβαζω οτι γραφεται εδω ηθελα να σου πω ενα μπραβο για την αντοχη σου
να φτιαχνεις οτι φτιαχνεις και θα τον βρεις τον δρομο
ετσι κι αλλιως ολοι οι δρομοι σε εναν τοπο καταληγουν.. νομιζω