Πολλές φορές όλοι μας, λίγο πολύ, βρεθήκαμε στον πειρασμό να ενορχηστρώσουμε κάτι οργανικό ή να μελοποιήσουμε, απλά ή σύνθετα, στίχους μας. Το πρόβλημα που σίγουρα αναπτύχθηκε, ιδίως σε αυτούς που έχουν άριστες γνώσεις αρμονίας, αλλά κυρίως αντίστιξης, ήταν ότι αυτό που ενδεχομένως ακουγόταν «καλά» στο αυτί, ήταν αρμονικά ή αντιστικτικά λάθος, ακόμα και εάν προσπαθούσαμε να ερμηνεύσουμε τις μουσικές λύσεις, που δώσαμε, με τις πλέον άγνωστες εξαιρέσεις των κανόνων αρμονίας ή αντίστιξης!
Φυσικά, δεν εννοώ τις περιπτώσεις που χρησιμοποιούμε 3 ή 4 βασικές συγχορδίες μίας κλίμακας, καμιά αλλοιωμένη συγχορδία, άντε και καμιά μετατροπία σε σχετική κλίμακα (βλ. Φοίβος κ.α.
), αλλά σίγουρα κάτι ποιο σύνθετο…
Λοιπόν, η ενορχήστρωση είναι αντικειμενική ή υποκειμενική?
