Αρειμάνιοι ΙππότεςΟι ιππότες ξεκινούν για τη σταυροφορία του πόνου της ψυχής,
πριν την αυγή του μαύρου ήλιου, *
πριν την κραυγή του άμοιρού τους φίλου
που είν’ έτοιμος “αντίο” να πει τη γης.
Υπέρλαμπρη η δόξα ανατέλλει.
Στο αντηλάρισμά της θωρείς ολούθε σπίθες
με ορμή να ξεπηδούν και να περνούν από το νου σου λήθες
που ‘χες κρυμμένες απ’ τον φίλο που πεθαίνει.
Εγώ· δε λησμόνησα του θανάτου τα μάτια
και θα προβώ σε μια στερνή για μένα θύμηση,
τι κι αν χαμένου ιππότη μοιάζει η δική μου κίνηση.
Θα προχωρώ καβάλα στα φτερωτά μου άτια.
Μήτε εμέ και τον εχθρό μου να τονε νοιάζει
πόσο βαθιά πληγή κάνει το κάμα.
Τίποτα πλέον δε με βαστά παρά το θαύμα,
γιατί είναι ο πόνος που ασήκωτα χεριάζει.
Κι αν μέχρι πριν το φίλο είχα χαμένο
κι αν μέχρι πριν για ένανε θρηνούσα,
αίφνης, γέμισε νεκρούς το ενεό το πέδον
και μες στα πτώματα με βίας προχωρούσα.
* (Ας μιμηθώ κι εγώ λίγο τον Σεφέρη) Ο στίχος, προφανώς, είναι ο ξένος. Δυο αράδες όλες κι όλες έκαναν ένα... -ανολοκλήρωτο- ποίημα, το οποίο και συνέχισα εγώ.
