Αποκαϊδια μες τη στάχτη αναζητάω
ποιος ξέρει τάχατες αν είν΄ ακόμα ΄κει
αφού μ΄ ακολουθούν σβησμένα όπου πάω
παραμεθόρια τα βήματά μου φυλακή.
Στα πριονίδια του μυαλού μου ίσως ψάξω
και σ΄ ένα γκράφιτι στον ήλιο γιορτινό
σαν ηλιοτρόπιο χρυσά μήπως κοιτάξω,
τον θησαυρό που κάνω χρόνια για να βρω.
Ίσως τα ίδια που μου λέγαν παραμύθια
έχουν σε όλους κάπως έτσι ειπωθεί
και μ΄ οδηγούνε στα τυφλά κι από συνήθεια
στα μυστικά που ΄ναι γραμμένα από σιωπή.
Κι όπως βαραίνει μία πλάκα από τσιμέντο
κι όπως δακρύζει απ΄ τη φλόγα το κερί
φάλτσο θα παίξει στην καρδιά ακομπανιαμέντο
παλιά κιθάρα με σπασμένη την χορδή.
