Θα σου απαντησω οπως ενιωσα πριν λιγο καιρό για κάποιον αδεφο μου και του εγραψα τα παρακάτω:
Μποναμά σου στέλνω βρε γειτόνι, μια σοκολάτα γλυκόπικρη γιατί έτσι είναι η ζωή σου.
Πάρε και κόψε κομμάτια και στους συγγενείς δώσε, ξέρεις από κείνα που μοιάζουν στην ψυχή σου.
Μαντάτο θα σου στείλω βρε γειτόνι απ την ξενιτιά.Tι κι αν ήμουν δίπλα σου ,μακριά σου νιώθω, αφού το χέρι σου ποτέ δεν άγγιξα,
ούτε την δόλια σου καρδιά αγκάλιασα ποτέ μου.
Ραντεβού σου δίνω βρε γειτόνι .Mε μια σοκολάτα να σμίξουμε τις γλυκόπικρες ,αβάντες της ζωής.
Μιας τώρα που ένιωσα τους χτύπους σου, απ τον δικό σου τοίχο ένιωσα πως ήταν οι δικοί μου.
Αδέρφι σε νιώθω πια γειτόνι κι ας είμαστε από άλλη μήτρα.Tο αίμα σου ,το αίμα μου σε ίδιους διαδρόμους χύθηκε, στους ίδιους τους αγώνες ,οι φλέβες μας τσάκισαν κι έδειξε η ζωή πως μοιάζουμε οι δυό μας,
Δίδυμοι θαρρώ πως είμαστε αδέρφι
δες πως μοιάζουν οι καημοί
οι φόβοι ίδιοι στο φως φαντάζουν
ίδιοι οι πόνοι σφαδάζουν το κορμί.
Το ίδιο ψέμα μας ποτίζουν
την ίδια μοίρα, κόκαλο πετούν μικρό
κι όλα τα ίδια μας μυρίζουν
στο ίδιο ζούμε οχετό.
Σαν δίδυμοι πέφτουμε αδέρφι
μέσα σ απύθμενο κενό
κι όλα στη ζωή φαντάζουν
όνειρο με εφιάλτη να χει για αδερφό.
