Αν ανοιξω τα φτερά μου θα κοπούν
Θα γλυστρίσω και θα πέσω, θα γελάσουν
Φανταζόμουν εναν κόσμο ειλικρινή
Χωρίς προβλήματα, πόνο και ψευδεσθήσεις
Το ξέρω, αν σου μιλήσω θα με βρίσεις
θα μ'αφήσεις
Με βλέπω είρωνα, βουβό και απαθή
Γκρεμίζω γέφυρες και στο νησί μου μένω
Αν ο δρόμος σου σε βγάλει κατα κει
Πες της πως ζω, ελπίζω και επιμένω
Ποτέ δεν δείλιασα, ποτέ δεν είπα φτάνει
Δεν τρελάθηκα, δεν μπήκα στη σειρά
Κι αν απόψε συ νομίζεις πως υπάρχεις
Σου λέω πως πέθανες και ψάχνεις στα τυφλά
Μην φαίρεσαι τόσο δειλά
Βιάσου μα μη φωνάξεις
Θα ξανάρθω να σου θυμίσω το παρόν σου
Μες στα όνειρά σου θα κουρνιάσεις
Θυμάμαι σου 'λεγα για κείνο τον καθρέφτη
Πως με τρόμαζε και ας ήταν μακρυά
πόσο ανούσια και θλιβερά γελούσες
Σε είχα στις σκέψεις μου μα δε σε ψάχνω πια...
