Σταυρόλεξα να λύνω δε μπορώ
κι ας μ΄ έμαθες ζωή μου τόσες λέξεις
ορίζοντα ζητούσα καθαρό,
μου είπες " με τα όνειρα μη μπλέξεις".
Ταιριάζει της φυγής μου η σκιά
μ΄ αυτήν που ακολουθούσα στους αιώνες
απόλυτα, μονάκριβα, λειψά
σαν καλοκαίρια μέσα σε χειμώνες.
Κι ας μοιάζει της φυγής η μοναξιά
με υγρό, τσαλακωμένο προσκεφάλι
οι γέροι όταν γίνονται παιδιά
δεν θέλουν πίσω να γυρίσουν πάλι.
Περβάζι σ΄ έναν κόσμο μαγικό
τα βάθη του ασυνείδητου, τα πλάνα
πατάω και συχνά πολιορκώ
του τέλους την αρχή σε μιαν αλάνα.
Σταυρόλεξα να λύνω δε μπορώ,
στον ύπνο το βαθύ γίνομαι λύτης
σαν χάσκει μεθυσμένο το κενό
μπορεί και να πετάξω σαν σπουργίτης.
