Τα σύννεφα σκεπάζουν την αλήθεια,
πεθαίνεις κι ανασταίνεσαι ξανά,
γουστάρεις να ποντάρεις για βοήθεια
σε νύχτα ξυραφένια που πονά.
Τα κόκκινα ταξίδια ως την άκρη,
σε ρίχνουν σ' ένα ακόμα πυρετό,
θα ρίσκαρες τα πάντα για το δάκρυ
χρυσάφι απ' τα μάτια σου καυτό.
Στις διάφανες πορείες του μυαλού σου,
καθρέπτες από δέρμα αερικό,
να βλέπεις τις αιτίες του χαμού σου,
στιγμές από πανάκριβο υλικό.
Τα σύννεφα σου κρύβουν απ' το βλέμμα
της πιο απλής αλήθειας συνταγή,
σκορπίζεις τη ζωή σου σ' ένα ψέμα,
δεν σε χωράει τώρα όλη η γη.
Το φως από μακρυά σε περιμένει,
τρεμάμενο, μοιραίο και θαμπό,
η πιο ζεστή αλήθεια βουτηγμένη
στο αίμα της καρδιάς σου το νωπό.
Παρτίδα που δεν τέλειωσε ακόμα,
ημέρα που δεν έδυσε κι αυτή,
και το φιλί δεν στέγνωσε στο στόμα,
ακόμα ψάχνεις να 'βρεις το γιατί.
Τα σύννεφα σκεπάζουν την αλήθεια
ποτέ όμως δεν σε 'νοιαξε γι' αυτή,
γουστάρεις να ποντάρεις για βοήθεια
σε νύχτα ξυραφένια, δυνατή.
Ζωή από μετάξι κι αμνησία,
σημάδι μιας γλυκιάς καταστροφής
στρωμένο περιβάλλον για θυσία
στο δρόμο της δικής σου επιστροφής.
