Παράδερνες στο απάνεμο το ποταμάκι μόνη
πνίγοντας πάλι τ’ όνειρο, κει που αντηχούν βυθοί
κι είχες φορτώσει τους καημούς, στης πίκρας το καμιόνι
απ’ την στιγμή που μήνυσε, πως πάλι δεν θα ‘ρθεί
(Ρ)Μ’ άμα λουστείς πεντάρφανη
στο λυκαυγές του Νότου
όπως παλεύεις στ’ ανοιχτά
σε πέλαγο βαθύ
θα σε κοιτά διάφανη
κι απ’ το παράπονό του,
λίγο θα μένει, ν’ αλυχτά
κι ίσως να ξαναρθεί…
Πετάρισες σε σύννεφο, που έλεγε δεν θα βρέξει
μα θα κρατά σταλαματιές, για τ’ άνισα του χτες,
κι έγραψες στο τεφτέρι μας, της λησμονιάς τη λέξη
λίγο προτού να ξεβραστείς , στων «γεια σου» τις ακτές
Και νυχτωμένη από άστοργα κοιτάσματα θυσίας
τα όνειρά σου βάφτιζες σε ποταμό ρηχό,
κι ύστερα με ζωγράφιζες, σε όχθη Αχερουσίας
μπλεγμένο μες στων «σ’ αγαπώ», την λυπημένη ηχώ!!!!!!!!!!!!!!!
13.12.2010
