Σαν το πεφτάστερο πια πέφτεις,
ίδια, λυγμός που βγάζει η μάνα,
της γειτονιάς μας ο καθρέφτης
για χρόνια ήσουνα αλάνα.
Στη λατρεμένη σου αλέα
μπάλα, αστυνόμοι, και ξυλίκι,
και η ματιά η φευγαλέα
για του έρωτα το αντριλίκι
Τα γόνατά μας ματωμένα
κραυγή για γκολ, ουρανομήκη,
γωνιά δεν θα βρεθεί για μένα
τέτοια, στης γης όλα τα μήκη…
Της γειτονιάς εσύ στολίδι
σαν τα άνθη του μεγάλου βάζου,
εκεί το γκολ του Νεστορίδη
η πρώτη πάσα του Δομάζου.
Εκεί μπουνιές για μια συγνώμη,
τα όνειρα όλα τα φαιά μου,
«κλέφτες» εκεί και «αστυνόμοι»
Μάνα, Αλάνα μου, Θεά μου!!!!!
Σαν το πεφτάστερο που πέφτεις
σβήνοντας….σου φωνάζω: «Κράτα»….
Αχ! να γινόσουνα καθρέφτης
ξανά αλάνα για τα νιάτα!!!!
26.07.2010
