Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι λες`
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
με πλάτες γυρισμένες στο εφήμερο χθες`
κι αν είσαι μόνη μες στα πλήθη σα νομίζεις
παράθυρο στα χάη του απλανές`
δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα δεις δυο μάτια γαλανά
στο απόκρημνο φως εκείνης της μέρας
κι ο χρόνος κλόουν που χασκογελά,
επαίτης στη θέα μιας τρύπιας δεκάρας`
μα σαν ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συμφορά παλιά και να ξυπνά,
εφιάλτης θα ‘ναι που αγναντεύει`
ξάφνου θα δεις δυο μάτια γαλανά.
