Θα φύγω απ’ τους ορίζοντες που ξένους ήλιους δείχναν
θ’ αναστηθώ στις αμμουδιές του άλλου μου καιρού,
δεν ήταν πετροβόλημα…άστρα παλιά μου ρίχναν
κι άνοιγε σαν τριαντάφυλλο, η μέση του χορού…
Στις βροχερές σου ανταύγειες, λιμνάζουν οι σταγόνες
η γη των Φαρισαίων σου, γερά να οχυρωθεί,
αν κι ο στρατός που έφτιαξα, με δέκα Λαιστρυγόνες
κρατά σφεντόνα αήττητη…χωρίς όμως σπαθί.
Κι έξω απ’ τα χαρακώματα, στη δράση των ονείρων
δυό τέρμινα απ’ τον έρωτα, στης γης τη φυλακή,
προτού στα δύο να κοπώ, ήρθε ο καιρός ο είρων
και φύσηξε πεντόβολα, με οσμές από ρακί…
Δουλοπρεπείς…μ’ ανένταχτοι οι μήνες του άλλου χρόνου
δρομολογούν θανάτους μας….κι οι λιγοστοί φρουροί,
χιονιάδες που ασελγήσανε στα υψίπεδα του θρόνου…
φεγγάρια λιτοδίαιτα, που η νύχτα μας φορεί.
Αχ! πώς να μπω στο άχραντο της γης σου εικονοστάσι
τάμα να κάνω σε Άγιο μου….μη φθείρει το δεσμό,
να πω: «Συνοδοιπόροι μου…ας κάνουμε μια στάση
έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε, ποτέ προορισμό…»
Θα φύγω απ’ τους ορίζοντες, που ‘χουν βροχές ρυθμίσει
και συννεφιές ανείπωτες, στη βαρυχειμωνιά…
θα γίνω αγέρας, που ήμουνα, στην πρώτη μου τη φύση…
και στης Αυλίδας τα στενά, φύσηξα τα πανιά!!!!!!!!!!
21.03.2011
