Κρίνω τις τύχες των βατών οροπεδίων
έχοντας λάγνη τη σιωπή του αμεθύστου
φορώντας νύχτα το μανδύα ενός απλήστου
φτάνοντας όμως στις πηγές…μετ’ εμποδίων..
Κι οι ημιμαθείς από τα χρόνια του σχολείου
θα σου προτάσσουν: «την παράδοση δεν ήπια»,
θα σου αραδιάζουνε του κόσμου τα τερτίπια
ντίρλα στη μέθη…στις αυλές του μαυσωλείου..
Πολύ νωρίς…και παραδίπλα τους ξωμάχοι
με τα κλεφτρόνια ν’ ανιχνεύουνε τις κρύπτες,
που να ‘βρεις κάμερες…νεκροί κι οι εικονολήπτες,
τι απεικόνισμα ζητάς γι’ αυτή τη μάχη.
Μονάχα ο λάγνος πυρετός, πυρά θ’ ανάβει,
συνοδοιπόρος, στις μεγάλες σου αρνήσεις..
σε μια στιγμή, πως μια ζωή ν’ απεικονίσεις,
όταν σου λένε: η νύχτα θάνατο μας ράβει…
Και λάου-λάου το παρόν θες να σου γνέφει
να μη ξεμείνεις στα παλιά της …Ανδρομάχης…
έλεγες πάντα την αγάπη της θες να ‘χεις
μα αγνοούσες κάποιου Πάτροκλου τα…νέφη….
Κρίνω τις τύχες της παλιάς μου ραψωδίας
δώδεκα τέρμινα μακριά απ’ τη μονή σου,
βγαίνεις στο βήμα…παραδίπλα οι Σειληνοί σου,
Θεοί σου οι Βάκχες…και το τζόβενό σου ο …Δίας!!!!!!!!
7.02.2011
