Κοίταζα πάλι τα λουλούδια που μου χάρισες
Πόσο λυπήθηκα που είχαν μαραθεί και χάσει το άρωμά τους.
Το έχω φυλακίσει όμως στη μνήμη μου όπως και τη στιγμή που μου τα πρόσφερες
Με αιώνια αγάπη είπες.
Γέλασα πικρά και αναρωτήθηκα πόσο σύντομη είναι για σένα η υπόσχεση της αιωνιότητας.
Σκεφτόμουνα που το κορμί μου που πια δε χάιδευες ενώ πάνω του ορκιζόσουνα ότι θα ήθελες να αφήσεις την τελευταία σου πνοή απλώς αγκαλιάζοντάς το.
Μαράθηκε κι αυτό
Σαν το λουλούδι που από το βάζο έχει αφαιρεθεί.
Εσύ ήσουν το νερό μου η δύναμη μου η συνέχεια
Ξεχνώντας με ήταν σαν να με πέταξες στις στάχτες
Σαν παλιά φωτογραφία ερωμένης που θέλεις να σβήσεις από τη μνήμη σου.
Μαζί σου εξοργίστηκα κι ορκίστηκα στο πόνο που ένιωσα
Εγώ θα καταφέρω να ξαναγεννηθώ σαν το φοίνικα που πετάγεται από τις φλόγες
Εγώ θα ξανανθίσω θα ξανά-αγαπηθώ
Μα αν γυρίσεις κουρασμένος από τα ταξίδια σου σε άγνωστα κορμιά
Και ψάχνεις για έναν γνώριμο όρμο να ξαποστάσεις
Τότε εγώ θα έχω χορτάσει από νερό
Δεν θα διψώ
Θα σου προσφέρω όμως τα λουλούδια που τώρα κοιτώ
Και την ευχή μου να τους μοιάσεις
θα είναι ότι χειρότερο ξεστόμισε κανείς στο όνομα του έρωτα.
