'Εχει στην γλώσσα την σκουριά της ενοχής
μιας παιδικής , αθώας εποχής
-θα φταίει ο αέρας που μυρίζει περασμένα-
χρόνια που κάποτε σου πίστεψες πως ζεις
πρόσωπα φίλων πια αγνώριστα και ξένα.
Έχει στα μάτια την δειλία της Αυγής
κάποιας απρόσιτης που αγάπησες μορφής
κι είναι τα χείλη της μυστήρια δεμένα.
Αυτό το αβάσταχτο φορτίο της στιγμής
που δεν μοιράστηκες ποτέ σου με κανένα.
Μέσα στο ολόλευκο κελί μιας φυλακής
μιας μοναξιάς που σέρνεις χρόνια , εφηβικής
κρύβεις παράπονο στα λόγια τα κομμένα.
Κι αν είναι μάταιο το θες μα δεν μπορείς
πια να ξεφύγεις κι ολο μοιαζεις με εμένα.
Φοράς τα ρούχα του θεατρίνου που φορώ
μιλάς συχνά όλα τα λόγια που μιλώ
και φέρνεις βόλτες στα όνειρά μου τα ιδρωμένα.
Αυτό θα μείνει μεταξύ μας μυστικό :
Κάποτε εχθροί , σήμερα φίλοι , αύριο Ένα.
Έχεις την γλώσσα μιας οχιάς φαρμακερής
πληγές το σώμα κουβαλάς μιας εποχής
που όλα φαίνονταν απλά , καλοβαλμένα.
Ήρθες σαν Νόμος και Αέρας να μου πεις
σαν μεθυσμένος που γερνάει ποιητής
"κάποτε εχθροι , σήμερα φίλοι και αύριο ένα"
