Καυτή σάλτσα +1
Δεν προσπαθώ να ξεπεράσω τίποτα να σου πω την αλήθεια. Ακούω τη μουσική που ακούω γιατί έχω το μεγαλύτερο συμφέρον: μου αρέσει
Πλέον όμως λόγω εμπειρίας θες; Βλαμμένων φίλων; Όπως και να το πεις, μπορώ να καταλάβω αν κάτι θα αρέσει σε κάποιον άλλον.
Τώρα αυτό που πρέπει να ξεπεράσεις είναι το να παραδέχεσαι (κυρίως) στον εαυτό σου ότι κάποια κομμάτια άσχετα με τη "μουσική σου ταυτότητα" (όπως το πάρει κανείς αυτό το τελευταίο)
ενδέχεται να σου αρέσουν.
Για παράδειγμα, δε ντρέπομαι καθόλου να σου πω ότι το "Σφύριξα κι έληξες" του Κιάμου έχει κάτι το απίστευτο που με κάνει να θέλω να το χορέψω. Και τρομερές διφωνίες

Όπως επίσης να σου πω ότι όσο και να σιχαίνομαι το άτιμο το "Χριστούγεννα" της Βανδή, βγήκε σε μια περίεργη περίοδο της ζωής μου και το τραγουδούσαν άτομα που μου χάρισαν πολύ ωραίες στιγμές. Ε, αν έρθουν Χριστούγεννα το κυνηγάω να το ακούσω! Έχει μια αίσθηση...επιστροφή στα παλιά, ξέρω 'γω.
Όπως επίσης θα σου πω ότι το ρεμπέτικο το γνήσιο το παλιό κυλάει στο αίμα μου.
Αλλά είμαι μεταλλάς μέχρι το κόκκαλο

Η μουσική είναι κάτι το τόσο υποκειμενικό και όμορφο για τον καθένα ξεχωριστά που πραγματικά δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να "κρίνεις". Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω εσένα που σου μιλάν στην καρδιά οι Bathory ενώ στη Χρυσούλα απέναντι της μιλάει ο Σταύρος Ζούμπας; (άτσα και το στερεότυπο)

Απ'την άλλη όταν ακούω ότι ο Beethoven και ο Liszt γράφαν μαλ***ες και μουσική για φλώρους, ε, εκεί τρελαίνομαι...
