Υπήρξαν αρκετές που έχουν μείνει απλά σαν στιγμές ή μερικές ώρες, άλλες σαν θολές ή καθαρές αναμνήσεις... Μερικές απροσδιόριστης αιτίας (βλ. οι Χριστουγεννιάτικες μέρες του περασμένου χρόνου), κάποιες απλά λόγω του οτι συνειδητοποιούσα την χαρά της ύπαρξής μου, πολλές τις χρωστάω στους φίλους και τις φίλες μου (απο εδώ ξεχωρίζω την Έμμα, τον Άρη, την Χρύσα, τον Απόλλωνα, τον Χρήστο (CK) και τον Κιράτζο
) και τους ευχαριστώ ατελείωτα για αυτό, άλλες όταν παίζω live ή απλά καταφέρνω κάτι σημαντικό στην μουσική, ή όταν καταφέρνω να γράψω κάτι που να είναι ωραίο και να αγγίξει κάποιον!
Όμως, η πιο σημαντική χαρά που έχω νιώσει ποτέ στην ζωή μου είναι μία... Μερικά χρόνια πρίν, και για λόγους που ποτέ δεν μου έγιναν κατανοητοί - και δεν νομίζω να χρειάζεται - την ώρα μιας περιπλάνησής μου και ενώ σκεφτόμουν, κατέληξα σε μια συναισθηματική κατάσταση που ήταν κάτι πολύ παραπάνω απο την αγάπη, απο τον έρωτα, απο την έγνοια για κάποιον άλλο.... Ήταν ένα συναίσθημα που περιγράφεται στο τέλος του American Beauty (για αυτό και παραμένει η αγαπημένη μου ταινία), είναι αυτό που σχεδόν νιώθω όταν ακούω την περιγραφή του μέσα απο τις μουσικές δομές και στίχους του Lateralus των Tool....
Είναι ένα συναίσθημα που γεμίζεις τόση αγάπη για όλον τον κόσμο, που το νιώθεις σαν ένα τεράστιο κύμα φωτός που αγγαλιάζει τα πάντα, νιώθεις να εναρμονίζεσαι με κάθε τελευταίο κόκκο σκόνης, με κάθε τελευταίο πλάσμα, με κάθε θρόισμα φύλλων, με κάθε λέξη ενός ανθρώπου, με κάθε αόρατο θαύμα, με κάθε σύννεφο που περνά στον ουρανό, με κάθε μόριο της θάλασσας, με κάθε βουητό του ανέμου, με κάθε τραγούδι τραγουδισμένο απο κάθε κρυφό μέρος... Είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, είναι κάτι στο οποίο νιώθεις σαν να εκπέμπεις φώς και νιώθεις οτι δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε που να μπορεί να σε απογοητεύσει ή να σε στενοχωρήσει εκείνη την στιγμή... Είναι η στοργή με την οποία κανείς αγκαλιάζει το άτομο που έχει ερωτευθεί πολλαπλασιασμένη με τα πάντα... Είναι τα πάντα και εσύ είσαι ένα με αυτά...
Είναι κάτι που μου έχει μείνει για πάντα και ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να το ξαναβιώσω... Και μακάρι να υπάρξει μια τέτοια στιγμή στην ζωή κάθε ανθρώπου, γιατί είναι κάτι εκστατικό, ιερό, πέρα απο την περιγραφή και την ανθρώπινη ομιλία που θα το θυμάται για πάντα.... Ξέρω πως πιθανόν να ακούγεται αστείο, γελοίο ή και... ύποπτο, αλλά είναι κάτι πολύ δύσκολο να κατανοηθεί απο κάποιον που δεν έχει νιώσει έστω και λίγο παρόμοια...
