Σύμφωνα με το βιβλίο "Η κλασσική θεωρία της μουσικής" του Γ. Διαμαντή, ο όρος τριημιτόνιο αναφέρεται σε διάστημα μεγάλης 2ας. Συγκεκριμένα, δεν αποτελείται απλά από τρία "ημιτόνια", αλλά από δύο "χρωματικά" και ένα "διατονικό" ημιτόνιο.
Χρωματικό λέμε το ημιτόνιο το οποίο σχηματίζεται από φθόγγους που γράφονται στην ίδια γραμμή ή διάστημα του πενταγράμμου (με ή χωρίς σημεία αλλοιώσεως). Για παράδειγμα, το ημιτόνιο μεταξύ των ζευγών φθόγγων C-C# και Εb-E είναι χρωματικό.
Διατονικό λέμε το ημιτόνιο το οποίο σχηματίζεται από φθόγγους που ΔΕΝ γράφονται στην ίδια γραμμή ή διάστημα του πενταγράμμου. Για παράδειγμα, το ημιτόνιο μεταξύ των ζευγών φθόγγων C-Db και Εb-Fb είναι χρωματικό. Η λέξη "διατονικό" υπονοεί ότι οι φθόγγοι ακούγονται στα πλαίσια της διατονικής (major ή minor) κλίμακας στην οποία ανήκουν.
Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι αν ξεκινήσουμε από ένα οποιοδήποτε φθόγγο και ανέβουμε κατά δύο χρωματικά και ένα διατονικό ημιτόνιο (όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά) θα καταλήξουμε σε φθόγγο που θα απέχει διάστημα μεγάλης 2ας, το λεγόμενο τριημιτόνιο.
Υ.Γ.: Ο "παράλληλος" όρος "τρίτονο" αντιστοιχεί σε διάστημα μεγάλης 4ης. Σχηματίζεται από τρεις διαδοχικούς τόνους, ο καθένας από τους οποίους, εξ' ορισμού, σχηματίζεται από ένα χρωματικό και ένα διατονικό ημιτόνιο.
... ίσως είναι καλύτερα να την ονομάσουμε "πεντάφθογγη" κλίμακα (αποτελείται απο 5 φθόγγους και όχι 5 τόνους), αλλά ο επικρατέστερος όρος είναι "πεντατονική.
Σωστή παρατήρηση!
