Παίζαμε «κλέφτες κι αστυνόμοι»
στης γειτονιάς μας τα γιαπιά
κι έλεγες: Μη μπλεχτούν οι δρόμοι
και δεν ξαναβρεθούμε … πια!!!!
Κι είχες στον νου σου το άγιο χάδι
δυό μίλια απ’ την Ανατολή
τότε που στο βαθύ σκοτάδι
το πρώτο σου ‘δωσα φιλί…
Μα η κακιά ζωή, μου οφείλει
να χάσω αυτό το θησαυρό
τη γεύση που ’χανε τα χείλη,
ποτέ μου να μη ξαναβρώ
Παίζαμε «κλέφτες κι αστυνόμοι»
μα θα θυμάμαι τη βραδιά
που μου ‘πες: «Δεν μπορώ…. συγνώμη,
αλλού έχω δώσει τη καρδιά!!!!»
27.10.2012
