Της καρτερίας πλάνος οδηγός,
μεσ' στην καρδιά πληγή ανοίγει.
Σαν ανταμώνει η χαρά και ο καημός,
δάκρυ γλυκό-πικρό την πνίγει.
Του μαύρου δράκου τη θωριά φορεί,
στενή-ψηλή τηνε τρομάζει.
Του χάρου μήνυμα στέλνει,θαρρεί,
μα στου ήλιου τα περάσματα τη μπάζει.
Και σαν το φως το άπλετο χυθεί,
μέσα στου νού τ' ολάνθιστο περβόλι,
από το σκούρο ίσκιο θ' απλωθεί
νάμα ψυχής ,της άνοιξης ροβόλι.
Καθάρια τούτα τα ρηχά νερά,
πιρόγες ξύλινες θαρρείς να παίρνουν
αθώα μάτια,παιδικά μυαλά,
στου αύριο τις στράτες να τα φέρνουν,
στου ουρανού την πόρτα τη βαριά,
που διάπλατα την άφησαν να χάσκει
κι αγνές μορφές να τη διαβούνε καρτερά
ίδιες μ' αυτές που ήδη έχουνε περάσει.
