ΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ
της πλατειας οι πριγκιπες γιναν ασπρα πουλια και πεταξαν ψηλα
το ποταμι της λασπης το αφησαν σε μας βρωμικο να κυλα
εμετρησαν το χρονο με δικα τους ρολογια γρηγορα που μετρουν
ραντεβου ειχαν δωσει πανω σ ενα αστερι ολλοι μαζι να βρεθουν
της πλατειας οι πριγκιπες πρεπει κατι να ξεραν που ποτε δεν μας ειπαν
κατι που δεν αντεχαν ηδη ειχανε φυγει κι απο μεσα τους λειπαν
μενα φτερουγισμα αγριο ενας ενας πεταει για να βρει το αστερι
τοσο γρηγορα φυγαν που κανεις δεν προφταινει να τους κουνησει το χερι
για ενα αστερι που δεν εχει σκοταδι
που δεν ψαχνεις αγαπη και χαδι
σε μια πλατεια που δεν πληρωνεις τα λαθη
που δεν εχει αναγκες και παθη
Α.Π.
