Με ανεμοδείχτες πέτρινους, με ούριο το κύμα
στο πέλαγος ακροβατώ…..με ράγισμα η προπέλα…….
στην τρίτη μάλλον τη στροφή, μπερδεύτηκε η ρίμα
κι αντί ένα ποίημα να γραφτεί γράφτηκε μιά νουβέλα
Σε αναγνωρίσαν τα φρικιά, της θάλασσας απίκο
και βάλθηκαν να καταπιούν το βρόχινο καράβι
ξέφυγες απ’ της λησμονιάς τον αιμοβόρο λύκο
μα σε «γραπώσαν» μονομιάς, της λησμονιάς οι μπράβοι
Το μονοκάρινο σκαρί στα κύματα γλιστρούσε
ξεφεύγοντας απ’ τα σκοινιά, στον …μελαμψό…..τον ντόκο
φιλί γλυκό μες στη νυχτιά μιά αγάπη μου χρωστούσε
δεν μου το αρνήθη.. «Θα δοθεί» μου λέει…. « και με τόκο…»
Με ανεμοδείχτες γιάλινους στο φύσημα του ανέμου
αγκομαχώντας φύγαμε τρέχοντας κι άρον-άρον
σβήνοντας πάντα με αγκαλιές τα ίχνη του πολέμου
πετώντας προς τον έρωτα, με τα φτερά των γλάρων!!!!
