Το να μην ταυτίζεσαι συναισθηματικά με κάποια μουσική είναι απολύτως λογικό.Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και αυτό είναι και το ενδιαφέρον.
Για το ότι νευριάζεις με τον κιθαρίστα που λες, νομίζω ότι δεν πράττεις σωστά.Αλίμονο αν τσατιζόμασταν με ο,τιδήποτε δεν ταυτιζόμαστε συναισθηματικά.
Θα ήμασταν όλοι νευρασθενείς.Θα μπορούσες να είσαι τεχνικά άρτιος και υψηλού επιπέδου και πάλι να νευρίαζες.Αυτό το βρίσκεις λογικό?
Δεν σου αρέσει κάτι, δεν το ξανακούς..Απλό δεν είναι?
Μια φορά πριν αρκετά χρόνια είχα πάει σε μια συναυλία καθηγητών του berkley στο ωδείο του νάκα και έπαιζε κιθάρα ο μπαλταζάνης.
Έπαιξαν Jazz κομμάτια και ο κιθαρίστας ήταν εκτός, φλυαρούσε συνεχώς παίζοντας κάτι ανούσιες βλακείες.Οι άλλοι έπαιζαν και τα άντερά τους άλλα και ουσία με συναίσθημα.Στο τέλος όλα καλά.Ήταν ευγενέστατοι μαζί του, και όλη η στάση τους ήταν υποδειγματική.Δεν φαινόταν πουθενά ότι ξενέρωσαν.Λες να τους ενδιέφερε?Αφού ήξεραν ότι μόλις γυρίσουν στο στούντιο τους θα μαζευτούν όλα τα θηρία και θα γουστάρουν.Σιγά μην ασχοληθούν για το αν νιώθει κάποιος ή για ποιο λόγο παίζει ή αν ακούει τι παίζει κλπ.
Στο ότι δεν έχεις τεχνική ή γνώση..Αυτό είναι κάτι που το προσεγγίζεις με συγκεκριμένους τρόπους και το κατακτάς.Είναι μια σχέση που απαιτεί πολύ χρόνο όπως λες, κόπο και πολλές φορές και απομόνωση.Πάντως δεν υπάρχει αδικία σε αυτή την σχέση.Ότι δίνεις παίρνεις.
Οπότε, σταμάτα να θυμώνεις με τον εαυτό σου ουσιαστικά, εκτός εάν αυτός ο θυμός σε οδηγεί σε περισσότερη μελέτη και κατανόηση της μουσικής ή του οργάνου.Αλλά και πάλι είναι προτιμότερο να το κάνεις ήρεμος.
Edit:Σου προτείνω να δεις την ταινία Amadeus για να καταλάβεις τι συνέπειες μπορεί να έχει ο θυμός...
Σου βάζω εδώ μόνο το τελείωμα γιατί δεν υπάρχει πουθενά ολόκληρη η ταινία.θα πρέπει να την κατεβάσεις από κάπου.
! No longer availableΚαι άλλη μια καταπληκτική σκηνή για να καταλάβεις πιο πολύ περί τίνος πρόκειται..
https://www.youtube.com/watch?v=j9NG_NPLktA
