ΣΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ
Σε κεινο το κρυφο σχολειό των αστεριων
να βλεπω εμαθα το φως μες στο σκοταδι
να ακουσω μπορεσα τον θρηνο των σβησμενων των κεριων
και μες στους στιχους μου να βρισκει η μοναξια τους ενα χαδι
Μα αποψε ...θαλασσα ειναι η νυχτα... πουθενα στερια
σβησμενοι ολοι οι φαροι τα πανια σκισμενα
και γερνει το καραβι που εμπασε νερα
και στο χαρτί τα λογια μισοβυθισμενα
και θελω αυτο το βραδυ τοσο να σε δω
και πριν πνιγω το χερι σου γερά να αρπαξω
ομως και αποψε εσυ ξανα δεν εισαι δω
και στους βυθους μου παλι μεσα θα βουλιαξω
Σε κεινο το κρυφο των αστεριων σχολείο
που εμαθα πως τις σκιες το φως ειναι που τις γενναει
κατι που ειχα χαραξει στο ξυλινο μου το θρανειο
που εσυ ποτέ δεν το ειδες ...ποσο με ποναει
Α.Π.
