Μέσα στα βάθη του απείρου,
μέσα στου σύμπαντος την πλάνη,
εμείς ακόλουθοι του ονείρου,
της αστερόσκονης χαρμάνι.
Μέσα στης μέρας την απάτη,
στης απονιάς το δηλητήριο,
σκιές στου φεγγαριού την πλάτη,
σε ένα παράξενο μαρτύριο.
Πάνω στα κάστρα των αιώνων,
της λησμονιάς οι καταδότες,
απ΄ τις φαρέτρες των αγώνων
σκορπίζουν δακρυσμένες νότες.
Μέσα απ΄τις κόγχες των ματιών μας
βαριές ανάσες αναβλύζουν,
μέσα στα μάτια των παιδιών μας
άγριες ελπίδες παιχνιδίζουν.
Μέσα απ΄ τις κόγχες των ματιών μας
ξανά γεννιέται ο κλέφτης χρόνος,
λευκά πανιά των ταξιδιών μας
πριν τα μαυρίσει πάλι ο πόνος.
Μέσα στα βάθη του απείρου,
μέσα στου σύμπαντος την πλάνη,
εμείς απόκληροι του ονείρου,
μα ότι αγαπάς δεν θα πεθάνει.
