Το ποτό του χρόνου στα ποτήρια των ηφαιστειακών βουνών
με σκαλιστές, αχνιστές ανάσες στα τοιχώματα τους.
Η οσμή του υγρού κάρβουνου ποτίζει τα ιδρωμένα ρουθούνια της νιότης μας.
Τα μάτια κολυμπούν μέσα στα καυτά δάκρυα των αλλοτινών ερώτων μας.
Ώσπου το ουράνιο τόξο γεφυρώσει την αιμάτινη σάρκα με τη θέληση της ψυχής.
Το ποτό του χρόνου στα ποτήρια των κοραλλιογενών υφάλων
με τις πνιχτές κραυγές των ναυαγισμένων ονείρων των ταραγμένων γενεών μας.
Η γεύση του παράλογου μέσα από τις λέξεις των πειρατικών ποιημάτων μας,
αγγίζει τον ουρανίσκο των ανθρώπινων θηρίων.
Η ζωή θα τυραννιέται πάντα μέσα στην απόρθητη αλήθεια της.
Η ελπίδα θα γεμίζει πάντα τα ποτήρια με την σαμπάνια της αιώνιας προσαρμογής.
Η αγάπη θα κερνάει το ανόθευτο κρασί, σμίγοντας την αλήθεια με το πιο όμορφο ψέμα.
Ώσπου ο θάνατος φέρει το τέλος της μαγείας, ραγίζοντας το ποτήρι του χρόνου για μια φορά ακόμα ...
