Έντυσες στρατιώτες τους στίχους σου , τους έστειλες στην πρώτη την γραμμή
τρόχισες τις λέξεις , και μολύβια πήρες κοφτερή να έχουν αιχμή
καβάλα στο όνειρό σου, ένιωθες να είσαι ωραίος και σπουδαίος
και ότι το στράτευμα σου νόμιζες, ο κόσμος θα το κοιτάζε με δέος
Μα είναι σκληρή η πραγματικότητα για τα όνειρα μοναχικέ φτωχέ μου ποιητή
και σε χλευάζουνε τα πλήθη καθώς γυρίζεις ηττημένος στην σπηλιά σου
είναι ψηλά τα τείχη που από πίσω οι καρδιές και οι ψυχές έχουν κρυφτεί
φοβάμαι πως δεν θα σαι εσύ , εκείνος που θα βάλει στον καμβά , την τελευταία πινελιά σου
Α.Π.
