Όταν ξανάβρεις την ανάσα σου.
μέσα στη νύχτα του Γενάρη,
με τις κιθάρες και τα μπάσα σου,
θα τραγουδήσεις το φεγγάρι.
Όταν φυτρώσει το μπουμπούκι σου,
πάνω στις βέργας το κλαδάκι,
τότε θα ΄βγεις απ΄ το καβούκι σου,
σαν ζωντανό καλοκαιράκι.
Όταν θα 'βρεις ξανά το δάκρυ σου,
αγνό, ατόφιο, ονειρογόνο,
τότε θα φτάσεις ως την άκρη σου,
μέχρι τον Άρη και τον Κρόνο.
Είναι η ψυχή που επιστρέφει,
σαν το χαμένο το διαμάντι,
''ξανάρθα πίσω'' θα σου γνέφει,
από την κόλαση του Δάντη.
Είναι ο κρυμμένος εαυτό σου,
μέσα από στάχτη και συνήθεια,
είναι ο άσωτος υιός σου,
με λάφυρό του, την αλήθεια.
