Στα λόγια σου συνάντησα
μιαν ισχυρή αλήθεια.
Mιαν ειλικρίνεια βαθειά
και μια κρυφή ελπίδα.
Mα όσα δεν κατάλαβες
θα σου τα πω ευθεία.
Χωρίς καμία αναστολή,
με μια στιχομυθία.
Τις πόρτες όπου έκλεισα
ποτέ δεν ξανανοίγω,
γιατ' η ζωή μας προχωρά
και πίσω δε θα μείνω.
Δεν είν' στο άδικο μπροστά
εγώ που θα λυγίσω,
μ' άλλο «εδώ» τα λόγια μου
δε θα τα χαραμίσω.
«Εδώ» που γέμισε η ζωή
"ειδήμονες" μεγάλους.
Στου νου τους τα απόνερα,
κάνουν τους παπαγάλους.
Μένουνε και αδημονούν
να πούνε τα δικά τους.
Μα κρίνουνε πριν να κριθούν
από τα τραγικά τους.
Για θλίψη που ανέφερες
δε θα σε διαψεύσω.
Μα όπως όλοι μας κι εγώ,
θα την ετιθασεύσω.
Και τα «καράβια» σου δεκτά ,
δίπλα από τις ελπίδες.
Όσες έχουνε νόημα,
αλλιώς μοιάζουν λεπίδες.
Ποτέ δε παραδόθηκα,
και ούτε θα το κάμω.
Μα είναι "πεδίον" τούτο εδώ,
να πέσεις τόσο χάμω;
Κάπου εδώ θα είμ' εγώ
ζωσμένος με μια πένα.
Και άσε τη δόξα να βιαστεί
σε «έμπειρα» χέρια, ξένα.
Σε ευχαριστώ Γεωργία μου
