Τϊποτα δεν προσβάλλει, αντιθέτως, ο πραγματικός καλλιτέχνης πρέπει να αισθάνεται συνεχώς την ανάγκη εξέλιξης της τέχνης του. Δεν παραμένει στάσιμος, ικανοποιημένος από τις κατακτήσεις του παρελθόντος, αλλά οραματίζεται και προχωρά, πολλές φορές υπονομεύοντας την πρότερη εικόνα του, για να την επανασχηματίσει, αν δεν του προσφέρει πλέον τίποτα. Δυναμική οντότητα που αλλάζει στο πέρασμα του χρόνου.
Μετά το "Δι' Ευχών" (δεν πάω στην "Οδό Αριστοτέλους") και το "Τραγούδια Για Τους Μήνες", υπήρξε κάποιο υλικό που να σε συγκλόνισε πραγματικά από τις εν λόγω τραγουδίστριες? Ή μήπως διεκπεραιωτικοί δίσκοι για να δηλώνουμε παρουσία στα δισκογραφικά πράγματα και να ικανοποιούμε και την αυταρέσκειά μας μάλλον? Όσα παρουσίασαν εμπεριέχουν ή όχι το στοιχείο της σύγχισης και του "τι τώρα"? Γιατί προσωπικά νοιώθω πως βρίσκονται σε ένα αδιέξοδο και για να ξεφύγουν χρειάζονται ουσιαστικές τομές και καλλιτεχνικό ρίσκο κι όχι σπασμωδικές κινήσεις που προδίδουν ενδιαφέρον για την εμπορικότητα κυρίως.
Τα ίδια κι η Κανά...ανακατεύουμε 2 κουταλιές έντεχνο, μισή κουταλιά της σούπας ελαφρύ ποπ, 50 γραμμάρια λαϊκό, τα ρίχνουμε στο μπλέντερ του Χατζηγιάννη, Κότσιρα, Μάλαμα, Ηρώ, Καλημέρη, Ρέμο, Πυξ Λαξ κοκ και πασπαλίζουμε με άφθονη ζάχαρη κοινοτοπίας. Γνωστή η συνταγή, γνωστά και τα αποτελέσματα.
Και για να δώσω και ένα παράδειγμα του τι εννοώ με ανατροπή...η Τσανακλίδου έκανε υπέρβαση όταν δοκιμάστηκε με το Μιχάλη Δ. Λίγο πολύ το ίδιο έκανε κι η Γαλάνη. Ας τολμήσουν κι άλλοι...
