Του φεγγαριού το πανωπροίκι
το ρίξαν σε άγριες νυχτιές
τα σ’ αγαπώ σου μύθων κρίκοι
που αγόρια κρέμαγες νυχτιές
Οι ήλιοι σου καημοί του ονείρου
σβήνανε πάντα τις βραδιές,
τα χάδια σου κελιά του απείρου
που φυλακίζουνε καρδιές.
Κι εγώ, βροχή παλιά του κόσμου
σε διψασμένη πέφτω γη,
το Αντίο σου, ο θάνατός μου,
το γεια σου πίκρα μου κι οργή
