Φίλησε με άνεμε
Δεν είμαι παρά ένα κορμί…
μα νιώθω.
Κοιμάμαι στα χέρια σου
Και πια δεν κρυώνω
Μα φοβάμαι, μήπως δεν θες
Τα μυστικά σου να μάθω.
Παραδομένος και εγώ κοιτώ
τον έρωτα σου
Μόνος εδώ περιμένω
Μόνος εδώ την κοιτώ
Ας πέσει επιτέλους ένα αστέρι
Σε μιαν ευχή να χαθώ
Και ας τα κάψει όλα
Γεμάτη μοναξιά που αγαπώ
Να ρωτήσω μονάχα θέλω
Το ποιος θα είναι ο βοσκός
Δεν ζητώ να δω την αλήθεια
Μα ένα άστρο να ακολουθώ
Δεν είμαι εγώ αιρετικός
Κάποια κατάρα κουβαλώ...
γραμμένο (όπως τα περισσότερα άλλωστε) για αυτό το κενό που αφήνει πίσω του ο πιο δυνατος, μα και πιο καταδικασμένος πρώτος έρωτας...
το ποιηματάκι είναι μελωποιημένο, πάνω σε ένα κομμάτι που αρχικά δεν ήθελα να βάλω στίχους, αλλά απλα κόλλησε καλά σε κάποιο σημείο... έτσι χωρίστηκε στα δύο, μία εισαγωγή
http://www.ourmedia.org/node/5005, και ένα κυρίως (πιάτο)
http://www.ourmedia.org/node/5010η εγγραφή είναι το πρωτότυπο παίξιμο... και έχει πολλά (μα πολλά) λάθη, γράφτηκε έτσι όπως έβγαινε...
υγ. δεν είχα (και συνεχίζω να μην έχω) εντυπωση οτι είναι κάτι το "καλό" απλά κάνω μια προσπάθεια να εντείνω το απαραίτητο ψώνιο, που πρέπει να έχει κάποιος εκκολαπτόμενος μουσικός...
