« ν ί κ η »
Αγαπάω τα απογεύματα τα Απρίλη
που ένα άρωμα τυφλά ακολουθώ,
που μια λέξη δραπετεύει απ τα χείλη
με ανακούφιση μαζί και στεναγμό
Με τον πρόωρο ερχομό η Πασχαλιά
μου χαρίζει άνθη από πορτοκαλιά
κι είμαι ένας ηττημένος που η άνοιξη μου λέει πως νικώ!!!
Ένα σούρουπο θαρρείς με κυβερνάει
σε μια πόλη που χει βάλει γιορτινά
είμαι κάποιος που την ήττα του γλεντάει
στ’ ανθισμένα περιβόλια του Νοτιά
και το αχ! που μου ξεφεύγει
τη συνάντηση αποφεύγει
με το δάκρυ, που ποτίζει της αυλής μου την μικρή πορτοκαλιά!!!
Ένας έρωτας τους στίχους μου στοιχειώνει
για ένα πλάσμα που δεν βρίσκω πουθενά
μια σκλαβιά ζητάω να μ’ ελευθερώνει
όταν η άνοιξη στα μάτια με κοιτά
είναι δέντρου η μορφή της
έχει βγει ο αποσπερίτης
κι έχει η νύχτα συμφωνήσει: «είσαι ένας ηττημένος που νικά»!!!
10 Απριλίου 2005
Καλαμάτα Δ.Μ.
...μετά από ένα ποδοσφαιρικό απόγευμα δίπλα στα περιβόλια της πόλης!
(για την ιστορία: Καλαμάτα-Πανσερραικός 1-2
)
