«Η ΓΥΑΛΙΝΗ ΔΟΚΟΣ….»
Ξημέρωσα στον φόβο πως το ουράνιο ταβάνι
κρατιέται να μην πέσει, με μια γυάλινη δοκό
και είναι του Ταΰγετου η όψη που το κάνει,
το πρωινό μου όραμα, να μοιάζει λογικό!!!
Η καφεΐνη απέτυχε να με καθησυχάσει
ο φόβος σε δυο δάχτυλα καφέ πώς να πνιγεί?
αφού τον ήλιο άφησα τη θάλασσα να βράσει
μες στα νερά του λιμανιού βρήκα καταφυγή…
Ο κόσμος που ξανοίχτηκε εμπρός μου κι η γαλήνη
με έκανε να θυμηθώ πως κάπου είμαι πιστός
σε έναν Θεό που ποιητής του κόσμου έχει γίνει
δικό του έργο τα βουνά, δικό του κι η δοκός!!!
Κι αφού βρήκα την πίστη μου σαν βουτηχτής χειμώνα
στα Άγια Θεοφάνια που βρίσκει τον σταυρό
κρατώντας την ανάσα μου ξεκίνησα αγώνα
θριαμβευτής στου λιμανιού το φως πάλι να βγω!
του κεφαλιού η πρόσκρουση σε μιας βάρκας καρίνα
με έκανε Ανάσταση νεκρών να προσδοκώ …
κι αυτό που θα με γλίτωνε από την γκιλοτίνα
θα ήταν μονάχα η άγνοια στην γυάλινη δοκό!!!
Καλαμάτα, Μάιος 2005… Δ.Μ.
