Εγω κ αν εχω δει κουλα ονειρα...
Σε ενα απο αυτα παντρευομουν, λεει, εναν πρωην κολλητο μου, κ μαλιστα στην Μητροπολη Αθηνων!
Η φαση ηταν, πως ολα ηταν ηδη ετοιμα για το γαμο, η μητροπολη καταμεστη απο κοσμο (εκ των οποιων δν ηξερα κανεναν
) κ εγω αντι να ειμαι μεσα, η εστω να με απασχολει, ημουν εξω στην εισοδο κ ειχα πιασει κουβεντουλα με τον καθηγητη αρχαιων που ειχα στο Γυμνασιο για ασχετα θεματα κ οταν καποια στιγμη ρωταει αραγε ποιος να παντρευεται με τοσο κοσμο στην εκκλησια του λεω "εγω!" κ επειδη αρχισε να με κοιτα περιεργα κοιτιεμαι κ συνειδητοποιω πως ημουν ακομη ντυμενη με το σκισμενο μου τζιν, τα αθλητικα κ το μπλουζακι με τη φουντα στην πλατη που ειχα βγαλει στην πενταημερη! (τεεεεουν!). Με πιανει το λοιπον πανικος, τερχω μεσα στην εκκλησια, βλεπω τον κοσμο να με κοιταει μ το στομα ανοιχτο (νυφη περιμεναν, παγκι βλεπαν) κ εκει που αναρωτιομουν τι θα κανω τωρα, καποιος με τραβαει σ'ενα απο τα παραπορτια. Γυριζω κ βλεπω πως ηταν μια συμμαθητρια μου απο το δημοτικο (με την οποια ποτε δεν ειχαμε πανω απο γεια) η οποια ειχε αναλαβει να με ντυσει νυφουλα. Το λοιπον μου βαζει το νυφικο (ενα φουσκωτο πραγμα με μπολικη δαντελα
) κ αρχιζει να μου κανει τα μαλλια μπουκλες για να πλεξει μεσα κατι πλαστικες περλες μετα κ εκεινη την ωρα σκαει μυτη ο πρωην μου κ μ λεει τι ετοιμαζεσαι να κανεις, αφου στο φιναλε δεν προκειται να παντρευτεις κ το ξερεις! Τα παιρνω κ αρχιζω να τον βριζω εσυ τι ανακατευεσαι, ασε μας κ εχουμε κ εναν γαμο να κανουμε εδω περα, αυτος να επιμενει πως τζαμπα χτυπιεμαι αφου δεν προκειται να το κανω! Εκεινη την ωρα μπαινει μεσα μια ασχετη κ λεει σε μενα κ την συμμαθητρια μου, τελειωνετε, εφτασε ο γαμπρος κ ο παπας θελει να αρχισει το μυστηριο! παμε να τρεξουμε ξωπισω της μεσα στην εκκλησια αλλα δεν προλαβαινω, γιατι με αρπαζει ο πρωην απο το μπρατζο κ μ λεει παλι, αφου δεν προκειται να το κανεις αυτο, ξυπνα ηλιθια, εσυ δεν ησουν που ελεγες οτι ειναι μαμακια να παντερευται κανεις χωρις να εχει τελειωσει το σχολειο? τι μου θες τωρα γαμο στα 17 κ μαλιστα με καποιον που δν γουσταρεις? πας καλα? ε, την ωρα που γυρναω να του την πω ασχημα, κοντοστεκομαι, γιατι συνειδητοποιω πως ειχε δικιο! κ με πιανει ενας πανικος, με λουζει κρυος ιδρωτας κ να αναρωτιεμαι πως εμπλεξα ετσι κ τι να κανω τωρα? ειμαι πολυ μικρη για γαμο, τ διαολο μ'επιασε? κ πως να την κποανησω τωρα, με την εκκλησια γεματη κοσμο? τι θα πω στον Βασιλη? (το γαμπρο) κ οσο τα σκεφτομουν, τοσο με επιανε πανικος, μεχρι που ξυπνησα αποτομα κ ειδα πως ηταν ονειρο! πιστεψτε με, μεγαλυτερη ανακουφηση δεν ειχα αισθανθει ποτε μου! φρικη!
