Μου άρεσε πολύ…. Γιατί;…. Δεν ξέρω… Ίσως γιατί βγάζει προς τα έξω αυτό που τόσο έντεχνα, αλλά και τόσο βάρβαρα καμιά φορά, καταφέρνουμε να κρύψουμε μέσα μας. Το ρόλο του θύματος που κρατάμε για τον εαυτό μας… Και που προσπαθούμε, συχνά με επιτυχία, να τον πείσουμε ότι του ταιριάζει κιόλας! Όχι γιατί έτσι είναι, ούτε γιατί κανείς θεωρεί τον εαυτό του ανεπαρκή, αλλά γιατί έτσι είναι πιο εύκολο να αυτοδικαιολογήσουμε τα λάθη μας δίχως τύψεις και να δώσουμε χάρη στον εαυτό μας που στάθηκε λίγος στο να υπερασπιστεί ..τον εαυτό του, να παλέψει για τα θέλω του, να διεκδικήσει τα όνειρα του! Και τότε εμφανίζεται στη γωνία μια ….εξαίρεση… ,διαφορετική στη ζωή του καθένα, που μας υπενθυμίζει πως η ζωή δεν είναι αλλού, είναι εδώ! Είναι η ζωή που δεν ψάχνει το τέλειο-που να το βρει άλλωστε!-, απλά αναζητά το πιο Ανθρώπινο. Μια ζωή που κρύφτηκε φοβισμένη…τα κοσμητικά… ,που γερνάει γοργότερα απ’ ότι μεγαλώνει, που θέλει να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη και να διεκδικήσει χρωστούμενα με επίθετα-κοσμήματα κι όχι κοσμητικά… Σ’ ευχαριστώ Δημοσθένη…
(Όσο για το α’ πληθυντικό, τα λέω σε μας μήπως και τα ακούσω κι εγώ…..)
