« …οι μπουγάδες!!!»
Βγαίνουν κι απλώνονται οι μπουγάδες
στις ταράτσες και στα ηλιόπλυτα μπαλκόνια
τα φουστάνια ακροβατούν Αμαδρυάδες
στα σκοινιά,
και θαρρείς πως τραγουδούν στα παντελόνια…
Δες πως δίνει ο αγέρας την πνοή του
και τα ρούχα κρεμασμένα ζωντανεύουν
σκηνοθέτης είναι αυτός και η σκηνή του
τα σκοινιά,
κι οι ταράτσες τον ιδρώτα που μαζεύουν!
Ίσως ένα μανταλάκι τα λυτρώνει
απ’ τα ισόβια δεσμά ξένων σωμάτων
κι είναι ελεύθερα όσο η αύρα τα στεγνώνει
στα σκοινιά.
Μα είναι η μοίρα ανθρωπίνων φορεμάτων
να καλύπτουνε της σάρκας την αλήθεια
κι αν αέρας τα φουσκώνει αδειανά
πως μαζί τους κρέμονται ανθρώπου στήθια
θα νομίσεις!
Μα οι άνθρωποι δεν ζουν παντοτινά…
Δ.Μ.
Καλαμάτα, Οκτώβρης 2005.
