Να ‘ξερα ποιος σκληρός θεός ποιος μοιραγέτης
Όποιους αγάπησα όρισε να ταξιδέψουν
Στα γόνατα να πέσω ταπεινός ικέτης
Σαν όνειρο τουλάχιστον να επιστρέψουν
με λέξεις άηχους επιθανάτιους ρόγχους
Θαλασσοκόρη που εσιχάθης τα κοχύλια
Σε κράζω να ρθεις να με δεις προτού στους βρόγχους
Δεν μείνει αναπνοή ούτε χρώμα στα χείλια
Τώρα που ‘πιάσαν στο χορό οι Εσπερίδες
Και βούτηξε γυμνή στο Αιγαίο η σελήνη
Με τις πορτοκαλί μαρμαρυγές που αφήνει
βαμμένη λίγο να σε δω κι ύστερα φύγε
