Κάτω απ’της πόλης το σκοτάδι

[geotria]

Κάτω απ’της πόλης το σκοτάδι
περνάνε σκέψεις ενοχές
και μια βραχνή φωνή που στάζει
λέξεις κοφτές σαν μαχαιριές .

Μέσα σε δρόμους τριγυρνάω
κρύα η νύχτα που περνώ
όμως αντέχω και ας πονάω
κάθε στιγμή που νοσταλγώ.

΄΄ Πάντα θα θυμάμαι τη ζωή που δεν έζησα
   ελπίδες και όνειρα που μόνος μου γκρέμισα.
   Ένα παιδί με κοιτάει με τα μάτια σκυφτά
   ρωτάει γιατί έσβησα τη μαγεία στη φωτιά.  ΄΄

Παλεύω για να βρω ένα βλέμμα
να μου χαρίσει τη ματιά.
Ίσως να οδεύω προς το τέρμα
κι ας το νιώθω μακριά.

Η ώρα τώρα εχεί περάσει
κανείς δεν είναι πια εδώ
Μακάρι να είχα ξεχάσει
τον λόγο που είχα για να ‘ρθώ.

[pascal.]

3 πράγματα μου ήρθαν διαβάζοντάς το:

1ον είναι στίχοι έτοιμοι για μελοποίηση. Νομίζω ότι έχει ακριβώς τη δομή που θέλει ένας συνθέτης. Αλλά...

2ον δεν κατάλαβα ακριβώς τι πραγματεύονται οι στίχοι σου. Μοναξιά; Τα λάθη της πρότερης ζωής; Δηλαδή μου φάνηκε ότι άφησες το θέμα πολύ θαμπό, πολύ αόριστο. Και...

3ον χάνεις το μέτρο σε κάποια σημεία, όπως εδώ "κι ας το νιώθω μακριά" και εδώ "Μακάρι να είχα ξεχάσει". Αυτό βέβαια είναι μια μικρή λεπτομέρεια, που διορθώνεται και πολύ εύκολα. Το αναφέρω επειδή δείχνεις με το υπόλοιπο κείμενο ότι το θέλεις το μέτρο. Το επιδίωξες.

[geotria]

Ευχαριστώ για τα καλά λογια αλλά και τις παρατηρήσεις σου.Εννοώ οτι τότε που ήμουν μόνος καταλάβαινα τι λάθη έκανα και τι έχασα.Το επιδίωξα αυθόρμιτα το μέτρο αλλά επειδή είναι ήδη μελοποιημένο και ήταν μια χαρά η δομή του ''τραγουδιού''.Απλά δεν κατάλαβα πως το εννοείς ότι το χάνει.