ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ
Πρόσωπα οικεία
Αυτά που δεν τα γνώρισες ποτέ
Αναμνήσεις ξεχασμένες
Εκείνες που θυμόσουν πάντοτε
Όνειρα αστεία, δάκρυα μοναδικά
Πέλαγα γεμάτα, κύματα αθάνατα
Στις ολόγιομες περιπλανήσεις
Πνέει άπνοια αποπνικτική
Στις απόκρυφες σου συναντήσεις
Χωρισμός απ΄ την αρχή
Φτάνεις κι αναρωτιέσαι
Αν τους γνώρισες ποτέ
Παλεύεις και περιπλανιέσαι
Για ακόμα μια φορά
Υπόσχεσαι πως θα την βρίσκεις
Πινελιά στον ουρανό
Κάθε στιγμή που θα αντικρίζεις
Έναν άγνωστο γνωστό
Κι όμως,
Δεν υπάρχουν αποστάσεις
Κι «ας μη δεσμευτούμε με επιστολές»
Θα σε βρω στη μοναξιά μου
Στο αυριανό μου χθες
για το κατερινιώ μου, την καλύτερη ξάδερφη του κόσμου..
