Μοναχικες ψυχες, νεκρες
περπατανε τριγυρω μου διχως προορισμο
και απο την σαπιλα του ανεμου βολοδερνονται
οπως και εγω, ωρες τωρα μεσα στα σοκακια της ληθης.
Ξεθαβωντας εικονα και ηχο μιας αλλης ζωης,
φτερουγισμα καρδιας μου δινει πνοη.
Σπασμος και ριγος ειναι το πανωφορι μου
στην μνημη εκεινων που χαθηκαν χρονια πισω
μα φοβος, μηπως και τους αντικρυσω
