Έχω άποψη για το Μάνο Πυροβολάκη, όχι μόνο από μουσικής πλευράς. Έτυχε να του πάρω συνέντευξη, για ένα κρητικό περιοδικό και εντυπωσιάστηκα από το πόσο ωραίο άτομο είναι. Είναι εξαιρετικός λυράρης, εργάζεται σκληρά πάνω στη λύρα ακόμη και σαν μουσικός είναι ανοιχτός σε πειράματα, καθόλου εγκλωβισμένος σε χαρακτηρισμούς "έντεχνους" και σοβαροφάνειες. Πολύ συμπαθής, καθόλου τουπέ και -μου φάνηκε- ειλικρινής και άμεσος. Υπόψη, ότι τη βιολόλυρα που παίζει, και η οποία είναι όργανο που πρωτοπαίχτηκε στο Ηράκλειο και έχει χαθεί σχεδόν από το 1930, την κατασκεύασε με τη βοήθεια ενός φίλου οργανοπαίκτη για να μπορέσει να δοκιμάσει νέες δυνατότητες που η λύρα δεν του έδινε, όπως έμαθα από τη συνέντευξη.Αλλά και όπως είπε, "για να μη χαθεί". Αυτό, δεν είναι σεβασμός σε μία παράδοση που τελικά όμως δεν σε περιορίζει αλλά και αναζήτηση σαν μουσικός? Ελπίζω σύντομα να μπορέσω να τη δημοσιεύσω και εδώ-όχι για την γράφουσα αλλά γιατί είναι αρκετά αποκαλυπτική της μουσικής του αντίληψης νομίζω.
Αξίζει παιδιά, είναι σύγχρονος τραγουδοποιός με λόγο ύπαρξης. Ας τους στηρίζουμε, μη μας τους φάει η παραγωγή!