Τι ειχαμε τι χασαμε....Εκπληκτικος δισκος σαν ιδεα. Νομιζω οτι οσο "δουλευουν" σαν συγκροτημα, δενουν περισσοτερο τον ηχο τους, την παραγωγη τους και τα τραγουδια τους...
ΜΕ ολα αυτα ομως δεν δενει ο τραγουδιστης, ο οποιος επιμενει να πηγαινει σε τονικοτητες που δεν μπορει να αποδωσει, να ουρλιαζει εκει που ουτε ο Bruce δεν θα το εκανε και να "αγριευει" τις μπαλαντες!
Το υπολοιπο συγκροτημα ειναι εκπληκτικο...Τρομερος πληκτρας ( δεν υπαρχει ενα κομματι που να μην προσκυνησα ηχο και τεχνικη ), που θυμιζει Γιοχανσον στις καλες του μερες. Ντραμερ..απλα γρηγορος...Κιθαρες που σε παιρνουν μαζι τους. Οχι τοσο γρηγορα σολο οπως το πρωτο τους CD ( Ecliptica ), ομως με περισσοτερο συναισθημα στις μπαλαντες! Μπασο...ουδετερο ( λες και το ακουσα
)
Η παραγωγη ειναι οπως του Silence. Εντονες ρυθμικες κιθαρες, "πριμαριστα" drums και μεταλ ηχος στις μποτες, χαμενα μπασα, σολο που ξεχωριζουν αναμεσα απο τα οργανα...και μια φωνη που εχει 100 κιλα εφφε, ομως δεν κανουν και πολυ καλη δουλεια
Καλος δισκος...
