Κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
Τα χείλη ενός μικρού παιδιού
Να με ρωτάνε:
Μπαμπά σαν φεύγουν τα πουλιά
Κι αφήνουν πίσω τα παλιά
Πες μου που πάνε
Κι εγώ χρόνια –πουλιά μετρώ
Στο παιδικό σου πρόσωπο
Το πρόσωπό μου
Αντικατοπτρισμός ζωής
Δεν θέλω όμως να ντυθείς
το είδωλό μου
μπαμπά πως νιώθει η θάλασσα
όταν καράβι την περνά
δεν την ματώνει;
Πόσο ζυγίζει ο ουρανός
Που φεύγει και που πάει το φως
Όταν νυχτώνει;
Κύκλος μικρός είναι η ζωή
Φεύγω εγώ έρχεσαι εσύ
Και συνεχίζεις
Κι αν κάτι με παρηγορεί
Είναι πως σαν θα φύγω εσύ
θα με θυμίζεις