Τα χρόνια μου κυλήσανε αθόρυβα ποτάμια
δεν έσκαψαν κοίτη βαθιά, στη θάλασσα δε βγήκαν
πότισαν μόνο τα πουλιά, ξεδίψασαν καλάμια
και τη δροσιά τους χάρηκαν γυναίκες που πλυθήκαν
νηοπομπή από χάρτινες βάρκες τα σχέδιά μου
τα χαίρεται ο Αχέροντας κι εγώ τα λαχταρίζω
τις νύχτες τα υποδέχομαι μέσα στα όνειρά μου
κι ανοίγω τα λιμάνια μου και τις ακτές στολίζω
Δύτης που κι αν εγνώρισε βυθούς το σκάφανδρό του
Άφησε ανεξερεύνητα τα βάθη της ψυχής του
έγινα Ήλιος αυτόχειρας που καίει τον εαυτό του
Φεγγάρι που αυτοκτονεί μες το πορτοκαλί του…
Βαρέθηκα απ’ το αύριο να καρτερώ, να ελπίζω
Σιχάθηκα του σήμερα την τόση υπεροψία
Χαίρομαι απόψε που μιλώ και τη σιωπή ξορκίζω
Ίσως για πρώτη μου φορά χωρίς υποκρισία…
