όσα έχω πει μέσα από στίχους
δεν τα ‘χω πει στη μάνα μου
πάντα έπνιγα σε άλλους ήχους
τα λόγια και το κλάμα μου
μακάρι να ‘μουνα τσιγάρο
να ξέρω που είν’ το τέρμα μου
κι ας κρύβω τον πιο άθλιο χάρο
κάτω απ’ το αθώο δέρμα μου
μα είμαι μονάχα μονοπάτι
πλακόστρωτο, χωμάτινο,
που βγάζει σε γκρεμού μιαν άκρη
και σε ποτάμι αιμάτινο
κορώνα γράμματα με κέρμα
να μ’ έπαιζα να μ’ έχανα
ή να ‘φτανε απλά το τέρμα
να γέρναγα να πέθαινα