Ακούω το τσιγάρο μου σιγά που καίει
πιέζω το μυαλό μου να σκεφτεί τι φταίει
φυσάω τον καπνο και μολύνω τον αέρα που αναπνέω
λες να είμαι εγώ για τη ζωή που ζω να φταίω
Ρίχνω τη στάχτη στο κρύο πάτωμα
έχω στο νου μου δύο άτομα
το ένα ειμαι εγώ που πίνει και καπνίζει
και τ' άλλο παλι εγώ που στιγμές κερδίζει
Καμμένο φιλτρο μυριζει ο αέρας
διπρόσωπη ψυχή μου ποιο είναι αυτό το τέρας
κοιτάζω στον καθρέφτη και το αναγνωρίζω
εκείνο που φοβόμουν πια δεν το νομίζω
Τους δύο εθισμούς μου στα μαγαζιά γυρεύω
στο δρόμο μου σκληρα με την τρέλα μου παλεύω
όμως δεν έχω δύναμη το άδικο να δείξω
κλεισμένος στον εαυτό μου που θα καταλήξω
Δεν πιστεύω πια στην μαγεία της ζωής
γιατί σαν παιδί δεν μίσησα νωρίς
κι όταν θα βρεθώ ενάντια στον καιρό
ίσως μετανιώσω για όσα τώρα τραγουδώ
για όσα τώρα γράφω εδώ
