καλούμαι να απαντήσω σε τέσσερα κορίτσια... προσπαθώ να βρω τις λέξεις που θα εκφράσουν τα συναισθήματά μου κάθε φορά που διαβάζω τα κολακευτικότατα και ουσιαστικότατα σχόλιά σας... είναι ίσως γιατί κατά καιρούς μας φέρνει ζάλη, μας φέρνει τρέλλα η ίδια βιοπάλη.... της στιχουργίας....!
Ναι Πηνελόπη, τα σκαρώνω αυτά τα στιχάκια.... είναι κάτι που το διπλή ανάγκη.... εκτός από την αποφόρτισή μου, συνεργούν στην μουσική έμπνευσή μου.... Τα έχω, δεν τα χω ανάγκη?
Χαρά, προσπάθησα να θυμιθώ με ποιους ήμουν στους κατά καιρούς αποχαιρετισμούς μου. Μ αυτούς που μένουν ή μ' αυτούς που φεύγουν.... μάλλον δεν βρήκα απάντηση... είναι που νομίζω πως στην ουσία το αντίο είναι το ίδιο και για τους δυο....
Τι να πω εγώ τώρα Φυσαλίδα? τώρα που καθάρισε το βλέμμα σου απ' το δάκρυ είμαι σίγουρος πως είδες την εικόνα που περιγράφεις λίγο διαφορετικά και ένα χαμόγελο ξέφυγε δειλά από τα χειλή σου.... εγώ σ ευχαριστώ...
Ευτυχία.... αφού δώσεις τα χαιρετίσματα μου στον Χορτιάτη, ρίξε μια ματιά στο φεγγάρι.....
μέσα από την καρδιά μου. να είσαστε καλά!!! θα τα ξαναπούμε....
