Στην σκιά μιας ελιάς,πάνω στο μυρωδάτο ελληνικό χώμα, στο ερωτικό κάλεσμα της αυγουστιάτικης σελήνης! ο ποιητής του αιγαίου μου τραγούδησε ένα ψίθυρο.
Μέρες γιρτών.
Απρόσκλητες, μικρές,
των πιο βαθιών σιωπών οι ώρες.
Σαν την σιωπή που τον εαυτό της ερωτεύτηκε,
και τραγούδησε,
τραγούδι στης ψυχής την ηχώ.
Εκεί! στο πουθενά, στο πέλαγο,
οι απουσίες αγγαλιάζουν τις ευχές.
Και τα φιλιά, δάκρυα καυτά,
στο κατάρτι του χαμού.
Τα βλέπω να κυλούν μα το χέρι είναι δεμένο,
την φωτιά να χαιδέψει...
την φωτιά να μην!
Να μην πονέσει, να μην καεί.
Να μην σβήσει.
(κουφονήσια Αυγ.08)
