Ένας πρίγκιπας τώρα πονάει
των μαγικών τη νιότη την κρατάει.
Αναπολεί κάθε στιγμή στο παρελθόν
όταν έδειχνε πιγμή.
Το μαχαίρι στη γροθιά περνούσε
ο μάγος και ο πρίγκπας χωρίς συμβούλους
πάντοτε μιλούσε.
Και κοιτούσε πάντα ψηλά σ'ένα ουράνιο βασίλειο
σ'έναν παράδεισο χωρίς άλλο μαρτύριο.
Ο μάγος προχωράει,στο δρόμο εκει που πάει
τα όνειρα ξεχνάει,ο πρίγκιπας πονάει...
Και ιππεύει ένα άττι
πάλι μόνος προχωρά.
Για να βρει πάλι την άκρη
πρέπει να κοιτά ψηλά.
Βρίσκει δύναμη ,πάθος και πιγμή
και πιάνει τώρα πια την κορυφή.
Αλλόκοτο μεν,με εξέφραζε δε...Οποιός καταλάβει ας είναι...
Αφιερωμένο σε όσους δεν πίστεψαν ποτέ στον εαυτό τους.
